Vezelay - Saint Armand Montrond

Om 7 uur eruit en alles inpakken en douchen. In het mierennest in de keuken koffie zetten en drinken. Iedereen is druk en iets opgewonden. Voor de meesten is vandaag de eerste dag van hun pelgrimstocht. Maandenlang heeft men naar dit moment uitgekeken. Het is mistig en het miezert. Ik neem afscheid en daal de heuvel af en doe onderweg nog wat inkopen. Het is bekend dat er onderweg weinig winkels zijn. Samen met 2 Belgen kom ik bij het punt dat we splitsen. Zij nemen de noordelijke en ik de zuidelijke route. Noord via Bourges en Zuid via Nevers. De regen stopt en ik loop door mooie kleine plaatsjes en het heuvelachtige en bosrijke landschap richting de Morvan. Ik had bedacht om toch 35km te gaan lopen ipv 23km naar L'Esprit de Chemin' in Le Chemin voor Anthiens. Veel zouden in deze bekende herberg van een Nederlands echtpaar gaan overnachten. Ik heb nog wel even met de eigenaar gesproken, hij was druk aan het klussen. Voorbij een Chateau In Bozaches liep ik per ongeluk verkeerd. Een dame was in haar tuin aan het werken bij een schitterend mooi huis met uitzicht over het dal. Zij is Nederlandse en woont er al 37 jaar. Uit het gastenverblijf aan de overkant kwam haar dochter, Jantien. Zeker nog 10 min staan praten en ik heb een beetje spijt dat ik haar aanbod voor iets te drinken, afwees. Uiteindelijk kwam ik in Corbigny, waar een slaapplaats speciaal voor pelgrims zou zijn aan de rand van het dorp. Een briefje op de deur en later de info van een zuster gaf aan, dat deze was gesloten en ik mevrouw Elfi moest bellen. Enfin ik kreeg een man aan de telefoon en mijn Frans is niet zo best dat ik dat goed kan volgen. Ik moest naar een huis in het dorp met het teken, coquille, op de deur. Maar de straatnaam en de uitleg kon ik niet verstaan. Dus Elfi aan de telefoon, zij sprak Duits. Een kwartier later zat ik in haar atelier te wachten. Na een half uur kwamen zij ook aan. Ze waren naar een begrafenis geweest van haar meesterschilder La Jeunesse. Elfi is half Oostenrijks en half Zwitsers. Zij heeft meerdere malen naar Santiago gelopen. Zij en haar man Pierre heten Guida -Stangassinger. Een sterke vrouw van eind 60. Boven het atelier was een prachtige gastenverblijf. 3 bedden, douche en wastafel. Eerst snel douchen en dan eten. Heerlijke gevulde groentensoep met ei. Een stoofpotje met aardappelen, prei en rundvlees. En verse yoghurt net van de koe. Heerlijk om weer in het Duits te kletsen. Elfi vertelde over haar activiteiten voor de kerk, haar schilderen, haar wandeltocht naar Santiago en over haar net overleden schildermeester. Hij gaf ook les aan de militaire-schilders die nu nog steeds meegaan op oefening. Dit gebruik komt nog voort uit de vorige eeuwen toen schilderijen de koningen moesten laten zien hoe het land en de mensen er uit zagen. Het zijn de beste schilders van het land. Haar groot-oom kasper Stangassinger is heilig verklaard, hij deed veel met jongeren in Oostenrijk. Ik vertelde haar over Don Bosco die hetzelfde heeft gedaan in Italië in de 19e eeuw. De volgende ochtend, 1 mei, stonden er lelietjes van dalen op de ontbijttafel. Dat is een goed gebruik in Frankrijk. Het ontbijt was heerlijk met zelfgemaakte jam, koffie, eitje en stokbrood. Een lieve vrouw Elfi. Ik kreeg een stempel in mijn paspoort, 3 sterren en samen met Pierre op de foto en ik met Elfi. Ik nam afscheid met een zoen en kreeg een grote Jacobsschelp mee voor op de rugzak. En ze liet mij een gewoonte zien boven de deur uit Oostenrijk '20 C M B 14'. Het jaar en de drie eerste letters van de drieheiligen, de feestdag van de kinderen, 6 januari.
In Corbigny weer wat inslaan want vandaag ook een lange wandeling naar de camping in Empery. De dag begon grijs met buien maar eindigde met zon. Het eerste deel was leuk en afwisselend en over Romeinse wegen. Daarna over oude pelgrimswegen die nu namen hebben als D966 en C7 en geasfalteerd zijn, haha. Wat eentonig, maar toen de zon ging schijnen en ik over de bruggen van de riviertjes van le niverais mocht lopen en door kleine dorpjes gebouwd rondom grote kastelen en landhuizen, ging het beter. Hier kwam ik fietsende pelgrims tegen, die later ook op de camping overnachtten. De tent in de zon opgezet, maar na het douchen ging het regenen. Nico uit Rockanje zat daar te schuilen op een stoel. Fred had al over hem verteld. Hij heeft al veel ervaring en o.a. de GR5 gelopen. Hij kwam net terug van een borrel in het dorp, waar Thijs, Carla, Fred en 2 Vlamingen ook waren. Wat improviseren met eten en slapen. Morgen naar Nevers, op de een of andere manier trekt mij dit erg aan. Het was de volgende ochtend even wachten tot de regenbui ophield, maar om 9 uur kon ik vertrekken met een zeiknatte tent. Vandaag ook weer meer dan 30km. In het dorp Empery weer flink wat inslaan aan eten en drinken. De weg naar Nevers was wat afwisselender en ging voorspoedig. Ik had gelukkig al gereserveerd in Espace Bernadette. Het bleek de plek te zijn waar de Krypte met het lichaam van Bernadette van Lourdes staat in een mooie kapel. Ik mocht in een apart gebouw in de tuin speciaal voor pelgrims bestemd slapen. Bij het diner ontmoette ik Arthur en Annie, 2 Indonesiërs uit Bali. Zij zijn ook op pelgrimstocht en kwamen net bij familie uit Amsterdam vandaan en gaan hierna naar Parijs, Lourdes en Rome. Grote groepen o.a. uit Brazilië en Italië komen hier om te bidden en te pelgrimeren. Geen van de andere pelgrims uit Vezelay waren hier. Vreemd op zo’n speciale plek. De volgende ochtend na het ontbijt ben ik naar de kapel gegaan met de Krypte van Bernadette. Bernadette was zelf vaak ziek toen zij in Nevers verbleef en is ook niet oud geworden. Maar toch ook hier voelde ik weer een speciale energie, niet zo sterk als in Vezelay, maar het was er. Heel bijzonder. Vandaag rustig op pad, eerst Nevers in en wat inkopen doen en steevast in een pub ‘n kopje espresso drinken. Het is een mooie stad met veel historie aan de Loire en de Allier. In de stad kwam ik Carla tegen die net aankwam. Zij gaat op dezelfde plek slapen als ik. Inmiddels zit ik 3 dagen later in Saint-Armand-Montrond. Via Grossouvre, waar ik in het bos gekampeerd heb, en Vernais, tent langs het kanaal van Le Berry. In Grossouvre werd mijn ontbijt betaald door een Frans echtpaar. Zo aardig. We hadden hiervoor een leuk gesprek gehad in een klein restaurant waar ik naar binnen was gestapt. Even verderop in de plaatselijke pub met winkeltje zat de lokale bevolking al vrolijk aan het bier en de pastis om half elf. In Vernais was ook de lokale middenstand verdwenen en moest ik op mijn nuchtere maag naar Charenton-du-Cher, ook weer langs het kanaal Le Berry, waar ik nu 2 dagen langs liep. Af en toe door het hoge gras en de brandnetels. Maar ook met een ijsvogeltje, bisamratten, de koninginnepage, de witte, gele, grote lila, bruine, beige etc vlinders. Ze fladderen soms om me heen en 1 mooie kleine oranje vloog een tijdje met me mee. Het is hier ook de regio van de hagedissen en de krekels. Roofvogels schrikken soms op in de bomen en met een sierlijke duikvlucht zweven ze weg.
Op 5 mei (5 weken aan het wandelen) heb ik 935 km gelopen. Ik denk zo ongeveer 1/3 van de afstand naar Santiago de Compostella. Het blijft een aparte ervaring en de ontmoetingen onderweg maken het extra leuk. Zoals Alex, die mij met de auto naar Apremont-sur-allier voor niets bracht. Ik was vanuit nevers op de oude route via mijn gps terechtgekomen en wilde weer op de beschreven route komen. Vreemd dat de eeuwenoude Via Limovicensis heden ten dage gewoon 20 km opschuift. Maar waar ik dacht dat een brug was, was er geen, terwijl de weg toch doorliep volgens mijn gps. Na meer inzoomen dus niet. Alex was bij zijn moeder in de tuin hout aan het zagen. Hij wilde me wel even brengen 20km heen en 20km terug voor niets! Hij is skileraar en extreme mountainbiker. Supergozer. Heerlijk in het Engels met hem kunnen kletsen. 25 minuten later stond ik in Apremont in de kerk naar een try-out voor klassieke muziek te luisteren. Alex nog wat gegeven voor een borrel en de rit. Super toch. Er zijn nog mensen die het leuk vinden om te helpen, en dat heb ik tijdens mijn wandeling al meer ervaren. Soms gewoon spontaan en soms als je het vraagt. Het leven kan zo simpel zijn.