Burgos - Castrojeriz - Carrion de los Condos

Een stad als Burgos wakker zien worden is prachtIg, zeker als je dat kan doen vanaf n terras aan het plein voor de kathedraal. Met n paar anderen eet ik mijn ontbijt. 2 Amerikaanse meisjes nemen de bus naar Leon om op tijd in Santiago te zijn. Om half tien verlaat ik de stad na nog even de iglesia san nicolas te hebben bezocht. Zeer rustig liep ik verder om al na 12km in het plaatsje Rabe de la Calzada te stoppen. Ik liep de trap op naar de kerk waar heel toevallig Moon rustig voor n albergue zat te wachten. We praten wat en ondertussen sloten 3 Australische meisjes zich bij ons aan. Na de drukte van Burgos was dit een aangename afwisseling. We zaten naast de kerk waar twee ooievaars nestelden met 2 jongen. Om 2 uur ging de deur open n echtpaar ontving ons, maar de vrouw begon gelijk alle regels te vertellen. De herberg was donativo maar er moest gelijk 5 euro betaald worden. De rugzak en kleding gingen in aparte zakken om de zgn bugs te voorkomen. En ze ging maar door. Dit was teveel voor mij en later ook voor de anderen. Dus met Moon snel naar de bar voor ons traditionele biertje. De barvrouw was n stuk gastvrijer en na het eten ging ik daar maar weer naar toe. Het eten was n knoflooksoep met salade en yoghurt. Gelukkig ontdooide de vrouw wat en kon ze met 2 van de australische meisjes Spaans spreken. Om 10 uur ging t licht uit en om 5 uur waren de eersten in de weer. Daardoor en de kleine ruimte waar wij sliepen stond ik ook om 6 uur buiten. De Meseta is n gebied dat bekend staat om zijn hitte en droogte in de zomer. Maar vandaag was het bewolkt met af en toe n spatje. Lange rechte wegen tussen de korenvelden en graslanden in n heuvelachtig landschap. T eerste dorpje was n spookstad en gelukkig ging t winkeltje net open voor n snel ontbijt. Op n moment liepen Moon en ik samen op. We besloten door te lopen naar Castojeriz, waar we waarschijnlijk alle bekenden weer tegen zouden komen. De weg was vlak en toen we door de voormalige kathedraal van san anton liepen begon het in de verte al te onweren. De weg was onder de bogen aangelegd wat n vreemd maar wel uniek gezicht gaf. Boven op de heuvel was de ruine van het kasteel zichtbaar met daaronder de 2 kerken en het stadje. In de albergue municipal kwam ik veel bekenden tegen. T was rustig waarschijnlijk had men flink gefeest in het spookstadje Hornillas del Camino. Maar ook de regen zorgde ervoor dat iedereen op zijn bed in de grote zaal met 36 bedden aan het rusten was. Gelukkig was de plaatselijke bar in n galerij vlak onder de herberg. Om half zeven kwam ik in n hotel-restaurant terecht waar n pelgrimsmenu geserveerd werd. Ik werd ontvangen door Greg die in de deuropening stond vanwege de regen die met bakken uit de hemel kwam. Greg en Morgan uit Florida hadden n rustdag genomen. Toen ik aan tafel ging vroegen zij of zij bij mij aan tafel konden zitten. Tuurlijk geen probleem en zij verwachtten ook n Ierse vriendin die nu nog druk aan het werk was. Greg schrijft n blog die 2x in de week gepubliceerd wordt in de krant van Tallahassee. De Ierse vriendin, Sheyna, kwam later er bij zitten. Zij is manager van enkele artiesten waaronder Valerie June, die ook in Tivoli heeft opgetreden. Na enkele wijntjes wilde ik afrekenen, maar Greg vertelde dat iemand aan de bar dat al had gedaan. Super, een leuke dag en avond kon niet beter worden afgesloten. Helaas zat ik midden in de nacht een uurtje onder de sterrenhemel gevlucht uit de benauwde slaapzaal met teveel hard snurkende mensen. Ook dat is de Camino ten voeten uit.
Om 5 uur gingen de wekkers weer. N klein ontbijtje stond klaar en met de eerder al ontmoette Pedro del Camino (artiestennaam) had ik n gesprek. Hij zou die ochtend door n programmamaker uit Amerika geinterviewd worden voor een van zijn tv-programma's die dit najaar uitgezonden wordt.
De zon scheen al en n stijle beklimming van de Alto de Mostelaros (910m) stond mij al te wachten. Het uitzicht met de mooie gele kleuren van de korenvelden was adembenemend. Het zou die dag bijna niet anders zijn. In de pubs en bars onderweg is het altijd n gezellige drukte met komende en gaande mensen. Zo had ik al n keer met Raquel uit n stadje in de buurt van Barcelona gesproken. Zij loopt met 2 vriendinnen tot Leon. Gelukkig spreekt zij goed Engels en als ik in de buurt van Barcelona ben kan ik langskomen. Omdat zij ongeveer dezelfde tijd starten kom ik ze vaak tegen. Dat geldt ook voor Eva ook uit Barcelona en ook voor Francesca en Maxime. En in de laatste bar kwamen Conrad, Nick en Nicole uit de States er bij. Moon start altijd om zes uur en haar zie ik pas in t stadje of dorp 20km verderop. Fromista is n klein stadje en de gemeentelijke herberg ligt aan n plein van de kerk. Met daaraan grenzend n pub en hotel met terras. Ik kon bijna al mijn kleren in n wasmachine stoppen van Jonathan, super voor 2 euro. Omdat ik wat aan het zwerven was in t stadje had hij alles al opgehangen. En Raquel had later n deel opgevouwen om ruimte voor hun was te maken. Voor het concert in de kerk nog even snel de eerste helft van Argentinie-Nigeria met de 3 oude argentijnen kijken. Dat was heel gezellig maar ook omdat het ook de finalewedstrijd van de wk onder 18 was, in Utrecht ,en Mikel en Messi toen ook tegenover elkaar stonden. Het gitaarconcert in de kerk beluisterde ik met Moon. 2 Engelse gitaarvirtuozen gleden met hun vingers over de snaren en het leek of er 4 gitaarspelers tegelijk speelden. Hierna nog even de laatste minuten gezien van de wedstrijd. Met Nicole een pelgrimsmenu gegeten. Zij komt uit Amerika en geeft spaanse les op n high-school. De rest van de bekenden zat verdeeld over de tafels, dat was hard werken voor de serveerster. Om 10 uur was het weer stil. De volgende ochtend regende het. Ik deed het rustig aan en besloot toch het ontbijt te nemen. Na het ontbijt mijn nieuwe rode poncho aan omdat er toch druppels vielen en het nog fris was. Maar na n half uur werd het droog en werd de blauwe lucht zichtbaar. Op n terras weer de gebruikelijke rituelen met de bekende laat starters. De weg naar Carrion de los Condes liep vnl langs de weg. Het was gelukkig maar 19km en in de verte werden de bergen van Leon zichtbaar. Toen ik het stadje binnenliep, werd ik spontaan omhelsd door Gudrun/Kate die in de bus naar Leon zat. Zo leuk om elkaar weer te zien. Haar voeten zagen er niet best uit maar beter als de laatste keer. Ila loopt ergens tussen Logrono en Burgos na hun gezamenlijke rehab in Portugal. Ik besloot om bij de zusters in de herberg Espiritu Santo te gaan slapen. Gescheiden slaapzalen voor mannen en vrouwen met 10 eenpersoons bedden per zaal. Door n zuster werd ik ontvangen en zo gaat het al eeuwenlang op deze Camino de Frances. Nog 3 dagen naar Leon en dan wordt t landschap ook weer heuvelachtiger en groener. Vanavond de bar vinden waar mijn 3 duitse vrienden voetbal kijken. En de eerste indruk is niet goed met de spanjaarden op de zaal van 5 snurken er 4 tijdens de siesta.